Patrick van der Loo vertelt over zijn ‘wereldbaan’ bij Pfizer
“Als ik in Nederland ben, heb ik altijd zin in kroketten en tomatensoep.” Patrick van der Loo, hoofd Developed Asia en General manager Japan voor de Hospital Business Unit van Pfizer, veegt het zweet van zijn voorhoofd terwijl de serveerster op deze bloedhete dag een bord tomatensoep voor hem neerzet.
Patrick, net 50 geworden en atletisch gebouwd, is twee dagen in Nederland voor familiezaken. “Vorige week reden we nog met een tram vol vrienden door Hongkong, met keihard André Hazes uit de speakers om mijn vijftigste verjaardag te vieren. Nu staan al onze spullen in Hongkong opgeslagen om verscheept te worden naar Tokyo, want we verhuizen overmorgen.”
Sinds december 2018 heeft Patrick een nieuwe functie bij Pfizer. Hij is nu cluster lead voor de Hospital Business Unit (de tak van Pfizer die zich bezighoudt met de promotie van Anti-Infectives, Sterile Injectables & branded Hospital Products in ziekenhuizen) in ‘developed Asia’. Zijn werkgebied is met name Japan, Korea, Australië en Nieuw Zeeland en dus was het handiger om te verhuizen naar Tokyo.
Kijkje in de keuken
Al zijn hele carrière werkt Patrick in de geneesmiddelensector. “Mijn afstudeeropdracht deed ik in Mexico, voor een plaatselijk geneesmiddelenbedrijf. Ik raakte daar bevriend met de algemeen directeur en die opende voor mij wat deuren. Waardoor ik na mijn afstuderen in Nederland in de geneesmiddelensector kon werken.”
“Ik werkte drie jaar in de Sales en daarna werd ik accountmanager voor Walsh Netherlands, een dataleverancier. Dit gaf me de mogelijkheid om een kijkje in de keuken te nemen bij diverse geneesmiddelenbedrijven.”
“Ik ontdekte steeds meer wat ik leuk vond en zo kwam het dat ik eind 1996 ging werken bij een bedrijf dat later is overgenomen door Pfizer. Ik werd uiteindelijk productmanager voor Lipitor, een cholesterolverlager.” Patrick glimlacht. “Dit middel vormt een beetje de rode draad in mijn carrière. Niet alleen komt het in mijn eigen loopbaan steeds terug, maar zelfs mijn zoon heeft vorig jaar een stageopdracht rondom dit geneesmiddel gedaan, en dat was echt toeval!”
“Het is fijn om eventjes terug te zijn in Nederland, maar toen ik net in de file op de A2 stond wist ik ook meteen weer wat ik niet mis."
Sabbatical year
In 2004 besluit Patrick met zijn vrouw Anita om een sabbatical in te lassen. “We namen allebei ontslag en vertrokken met onze kinderen die toen 3 en 5 waren naar Zuidoost Azië. Toen na een jaar het geld op was, gingen we terug naar Nederland. Mijn oud-bazin van Pfizer werkte inmiddels in Canada en vroeg of ik interesse had in een baan daar. Zo kwamen we in de zomer van 2005 in Montreal te wonen.”
Wereldburger
Al ruim 20 jaar werkt de in Brabant opgegroeide Patrick voor Pfizer. Hij woonde in Montreal, New York, Thailand, Hongkong en zit nu midden in de verhuizing naar Tokyo. Wonen en werken in het buitenland klinkt fantastisch en avontuurlijk en dat is het ook, vindt Patrick, maar het heeft ook nadelen. “Je moet je realiseren dat jij degene bent die vertrekt. Mensen zeggen wel ‘we komen je opzoeken’ maar dat gebeurt vrij weinig. Je moet zelf degene zijn die het contact onderhoudt, want hier in Nederland gaat het leven voor mensen ook gewoon door, of jij er nu wel of niet bent.”
De kinderen van Patrick, Teun van 20 en Karlijn van 18, zijn opgegroeid als wereldburgers. “Het was af en toe wel lastig voor hen om wéér te verhuizen naar een nieuw land en wéér nieuwe vrienden te moeten maken, maar eigenlijk ging dat altijd best soepel. Als je over de hele wereld verhuist, dan neem je van al die plekken dingen mee die je leven beïnvloeden. Daar hebben niet alleen onze kinderen, maar ook ikzelf veel van geleerd.”
Spullen missen we niet, mensen wel
“Wij zijn vrij actief.” Patrick neemt een slok cola. “In zowel Canada als de VS hadden we een boot en zaten we elk weekend en de hele zomer op het water. En in Montreal konden we heel veel skiën in de winter, want binnen een half uur van ons huis stonden we boven op de skipiste.” De zongebruinde ‘Pfizeriaan’ vertelt dat er in Canada en de Verenigde Staten van buitenlanders wordt verwacht dat ze integreren. In Hongkong is dat anders, daar trekken de expats echt naar elkaar toe. “Ik ben in 2012 in de VS begonnen met crossfit. Ik ben een ochtendmens en als ik om vijf uur ’s ochtends aan het crosfitten ben, voel ik me op m’n best! Crossfit heeft een hele hechte community en zo heb ik veel vrienden gemaakt. Ook door actief te zijn en gewoon dingen te ondernemen, ontmoeten we veel mensen. Zo hebben mijn gezin en ik in alle landen waar we woonden een groot sociaal netwerk opgebouwd. Dat zijn dingen die je wel mist als je weer naar een andere stad verhuist. Spullen missen we niet, mensen wel.”
Veel reizen
De General Manager Japan Hospital Business Units laat zijn paspoort vol single-entry stickers voor Japan zien. “Sinds december 2018 heb ik deze functie en dat betekent dat ik het afgelopen half jaar heel wat keren vanuit Hongkong op en neer naar Japan ben geweest. Best vermoeiend. Ik kijk ernaar uit om straks in Tokyo te wonen, dan hoef ik niet meer zoveel te reizen.”
Collegialiteit met een groot vriendschapselement
Voor nu staat eerst het Tokyo avontuur nog op Patrick te wachten, maar daarna denken hij en zijn vrouw erover om weer terug te gaan naar New York. “Daar zou ik ook graag voor Pfizer willen blijven werken, want ik heb het er echt naar mijn zin. De collegialiteit bij Pfizer is binnen de geneesmiddelensector heel uniek. Ik merk dat aan oud-collega’s die als ze ergens zijn toch altijd hun Pfizer-collega’s weer opzoeken, daar zit een groot vriendschapselement in.”
Patrick vervolgt: “Pfizer is als bedrijf ook heel goed voor haar medewerkers. Ik heb dat zelf ervaren toen mijn zoon ziek werd. Vanuit Pfizer werd mij direct gevraagd wat ik nodig had en op welke manier ze me konden bijstaan. Daarbij werd ik door heel veel collega’s - uit elke laag van het bedrijf - gebeld voor medeleven en steun. Echt een warm bad.”