‘Je geeft elkaar iets moois’

De voormalige postbode vertelt honderduit over haar gelukkige jeugd en haar avonturen als postbode. ’’Ik stond altijd op voor dag en dauw en kwam op de meest gekke plekken in de stad. Tot de gevangenis en de daklozenopvang aan toe.’’

An is een van de tachtig bewoners van Laurens De Wilgenborgh, die in leeftijd variëren van 70 tot 102 jaar en daar wonen omdat ze door dementie en of een lichamelijke beperking niet meer thuis kunnen wonen.

Deze herfstdag gaan alle bewoners die willen, lekker naar buiten, om samen met Pfizermedewerkers een gelukswandeling te maken onder leiding van kunstenaar Misja.

Een gelukswandeling is niet zomaar een wandeling, vertelt ervaringsdeskundige Misja, die er elke week gemiddeld drie maakt - in en rond Rotterdam.

Nee, de groep gaat op ontdekkingsreis ‘om de inheemse bevolking van Schiebroek in zijn natuurlijke leefomgeving te bestuderen’. Op de gezichten van veel bewoners prijkt altijd meteen een brede lach.

’’Wij zijn heel dankbaar dat jullie hier zijn,’’ zegt Ebru Kaya, activiteiten- en welzijnsbegeleider, ook met een stralende lach, terwijl de Pfizermedewerkers de bewoners in hun rolstoel of jas helpen.

Kunstenaar Misja loopt met een koperen toeter voorop en stopt af en toe, om iets te vertellen over de omgeving. Of om één van de opdrachten die onderweg worden gedaan, toe te lichten.

Wuiven naar tederriet

Misja vraagt om woorden op te schrijven die je gelukkig maken. Daar hoeft Ria niet lang over na te denken. Jan Willem schrijft het woord ‘gezondheid’ voor haar op. ’’Je kunt enorm rijk zijn, maar als je niet kunt lopen, heb je niets aan dat geld,’’ verklaart ze.

Dan gaat de stoet langs Plaswijckpark naar kinderboerderij de Wilgenhof. De avondzon streelt zachtjes over het graslandschap.

Misja geeft alle wandelaars een rietstengel met een flinke pluim en laat hen wuiven naar dit ‘tederriet’ en ondertussen iets ‘teders’ tegen elkaar zeggen.

Ans blik gaat omhoog. ’’Mooi hé, die wolkenlucht,’’ wijst ze op de hemel die vol hangt met grote stoomwolken. ’’Net plukken watten.’’

Koek en zopie

Bij de kinderboerderij worden de geitjes, paardjes, schapen, kippen, pauwen, andere gevogelte en gespuis uitbundig bewonderd en begroet.

Voordat de laatste zonnestralen wegdansen over de Bergse plassen, keert de stoet huiswaarts. Daar is het tijd voor koek en zopie. Ogen glinsteren, wangen zijn roodgekleurd en mondhoeken krullen omhoog. ’’Ik kom zelden buiten… ik heb echt de dag van mijn leven,’’ zegt een dame oprecht. ’’Kom, we gaan meteen weer wandelen,’’ grapt een buurvrouw er achteraan.

Kunstenaar Misja Immink is blij: zijn missie is geslaagd, een groep mensen heel gelukkig maken door het samen maken van een wandeling. ’’De impact van zo’n gelukswandeling is groter dan je kunt denken,’’ zal hij later aan de Pfizermedewerkers vertellen. ’’Mensen hebben het hier nog weken over. Fantastisch dat jullie in tweeënhalf uur zoiets moois hebben neergezet.’’

Hij krijgt bijval van activiteitenbegeleider Ebru. ’’Jullie moesten eens weten wat jullie vandaag voor de mensen hier gedaan hebben. Dat ontroert me écht.’’

Een Pfizercollega schudt haar hoofd. Misja en Ebru zeggen het nèt niet helemaal goed. Natuurlijk is het fijn dat zij en haar collega’s de bewoners van de Wildenborgh een mooie middag konden bezorgen.

Maar ook zij en haar collega’s hebben intens genoten van de Gelukswandeling. Ze gaan met net zo’n tevreden en blij gevoel naar huis. ’’Wij hebben niet alleen iets aan de bewoners gegeven. Zij geven ook iets aan ons. Je geeft elkaar iets moois.’’