’’Met mijn kromme handen kan ik veel makkelijker digitaal schilderen dan met een kwast op papier. Het geeft geen troep en ik maak de schilderijen gewoon lekker in mijn luie stoel,’’ vertelt de Brabantse.

Naast schilderijen maakt Lia den Ouden ook gedichtjes. Regelmatig post ze die op Facebook en Instagram voor een groeiende schare fans. Ook werden haar creaties onlangs gebundeld in het boek ‘Getekend door het leven’. 

’’Ik haal mijn inspiratie uit alles wat er om me heen gebeurt,’’ klinkt het enthousiast uit haar mond ’’Mijn eigen leven, ervaringen van anderen…grappige gebeurtenissen... Eén ding is zeker: als ik geen reuma had, was ik dit nooit gaan doen.’’ 
 

Altijd denken in mogelijkheden

De uitspraak is Lia ten voeten uit. Altijd vrolijk, altijd denken in mogelijkheden. Nooit blijven hangen in problemen. Toch heeft ze al sinds haar 32e ernstige reumatoïde artritis. 

Lia werkte, begin 30, als afdelingshoofd in een verzorgingshuis en volgde daarnaast een opleiding tot gymnastiekdocente voor ouderen. Ze had al tijden last van onbeduidende klachten, waarvan vermoeidheid de overheersende was. ’’Ik was kostwinnaar en stond dan ’s avonds te trillen op mijn benen op het station als ik weer naar school moest. Toch ging ik maar door.’’ 
 

Afscheid nemen van werk en kinderwens

Een stevige ‘griep’ die maar niet overging, zorgde er uiteindelijk voor dat bij Lia reumatoïde artritis werd vastgesteld. ’’In een hele heftige vorm.’’ Ze zag haar leven van het ene op het andere moment volledig veranderen. ’’Ik moest afscheid nemen van het werk dat ik heel graag deed en vervolgens ook van mijn kinderwens. Ik kon geen baby optillen.’’ 

Al snel belandde ze in een rolstoel. ’’Mijn leven liep compleet anders dan ik eerst voor ogen had en ik moest door een rouwproces. Gelukkig heeft alles uiteindelijk een plekje gekregen.’’ 

Rijk van binnen 

Wie nu aan Lia vraagt hoe het met haar gaat, zal echter maar één antwoord krijgen. ’’Ik ben enorm gelukkig.’’ Ze vervolgt: ’’De eerste jaren na de diagnose voelde ik me ongelukkig en voelde ik me weinig waard.  Mijn lichaam liet me in de steek en ik heb flink moeten knokken. Maar nu gaat het hartstikke goed en voel ik me heel rijk van binnen.’’

’’Ik heb een rijk sociaal leven en heb de cliëntenraad van Reumazorg Roosendaal mee helpen oprichten. Ook draag ik wel eens ergens gedichten voor en ik doe mee aan exposities. En ik help de pastoraal werker bijvoorbeeld, met het bezoeken van ouderen.’’ 

Door haar reumatoïde artritis is Lia lichamelijk behoorlijk beperkt geraakt. Zelf ziet ze dat niet zo. ’’Ik los alles op. Boodschappen doen is voor mij ingewikkeld. Omdat ik mijn polsen niet kan belasten en dus niets kan dragen. Daarom eet ik vaak bij het zorgcentrum hier vlakbij. Daar is een prima restaurant. En ik zing bijvoorbeeld in een kerkkoor, maar dan zittend.’’
 

‘Wereld aan mijn voeten’

Eigenlijk heeft ze maar één grote wens die door haar reuma lastig te vervullen is en waarvan ze hoopt dat hij ooit uitkomt. ’’Ik zou wel eens een grote reis willen maken. Maar ja, een gewoon reisgezelschap hou ik niet bij. Met patiënten wil ik ook niet op stap. Ik ken mezelf…dan ben ik degene die achter een rolstoel loopt, haha.’’ 

Lia glimlacht. ’’Verder berust ik in het leven dat ik nu heb. Ik wilde graag iets nalaten en dat doe ik nu met mijn schilderen, mijn gedichten en nu is er een boek. Dat had ik nooit durven dromen.’’ 

Ze pakt het boek er bij en leest een gedicht voor dat voor haar precies verwoordt hoe haar leven nu is: ‘De wereld ligt aan mijn voeten. Ik ben nog lang niet klaar. Nee, het is geen moeten. Een drijfveer reken maar.’