‘Ook met groeihormoontekort kun je gezond 110 worden’

Ze doet haar verhaal aan de tafel in haar lichte keuken, vol groene planten. Af en toe komt er een kat buurten. Het enige dat ontbreekt is het geluid van de jongste bewoonster des huizes: dochter Leah die vandaag voor het eerst naar de opvang is.

’’Mijn zwangerschapsverlof zit er helaas alweer op’’, zegt ze met een spijtig gezicht. ’’Tot nu toe gaat het goed’’, klinkt het lachend. Waarna ze toch even terloops naar de klok kijkt. ’’Misschien ga ik haar toch wel eerder halen’’.

Marleen laat foto’s zien van Leah. Een prachtig mooi meisje, dat vooralsnog groeit als kool. ’’Tijdens de zwangerschap werd haar groei goed in de gaten gehouden. Maar ze groeide helemaal volgens schema. Als ze straks peuter is, zal de kinderarts in het UMC Groningen onderzoeken of ze ook groeihormoontekort heeft of niet.’’
 

‘Mijn nichtje kwam niet met haar voetjes bij de grond’

Dat zou zomaar kunnen. Marleens moeder is 1 meter 48, haar oma was 1 meter 38 en haar tante is 1 meter 42, vertelt ze. De ‘alarmbellen’ gingen rinkelen toen haar nichtje op haar schoolstoel niet meer met haar voetjes bij de grond kon. ’’Haar ouders zijn met haar bij de kinder-endocrinoloog in het UMC Groningen terechtgekomen en die heeft na uitvoerig onderzoek vastgesteld dat ze een groeihormoontekort heeft.’’

Er volgde onderzoek bij de rest van de familie. En zo kwam ook Marleens eigen groeihormoontekort aan het licht. De diagnose kwam niet als een schok. ’’Je bent er al een tijdje mee bezig en ik vond het ook wel logisch. We weten nog steeds niet waardoor het komt. Maar het moet bij ons haast wel erfelijk zijn.’’

Zo kwam het dat Marleen op haar negentiende begon met het elke avond injecteren van groeihormoon. ’’Ik kreeg prikles in het ziekenhuis en het ging meteen prima. Ik deed een zorgopleiding en was het injecteren wel gewend. Ook was ik al op een leeftijd waarop je denkt ‘prima’.’’

Oernuchter vertelt de fel roodharige ‘ik ben een kappersdochter’ dat haar aandoening ‘in principe geen invloed heeft’ op haar leven. ’’Ik ben ook niet extreem klein hè. Soms moet ik in de supermarkt vragen of iemand iets wil pakken. Maar verder hoort het gewoon bij mij.’’

Het injecteren is ook volledig geïntegreerd in haar dagelijkse routine. ’’Als ik ’s avonds naar boven ga, loop ik automatisch naar de koelkast om mijn injectiepen te pakken. Ik injecteer mezelf, doe het licht uit en ga naar boven.’’

Tijdens haar zwangerschap mocht Marleen na drie maanden tijdelijk stoppen met haar behandeling. ’’Omdat je placenta groeihormoon aanmaakt.’’ Wel kreeg ze periodiek extra bloedonderzoek. ’’Vooral omdat ik door mijn maagverkleining een verhoogd risico loop op vitaminegebrek.’’

Verder verliep de bevalling via een keizersnede. ’’Vanwege mijn botontkalking en ook omdat ze bij mij in de familie allemaal een smal bekken hebben.’’ Achteraf is ze daar ergens wel blij om, lacht ze terwijl ze op de babyfoto’s wijst. ’’Met een keizersnede komt een baby heel mooi en gaaf uit je buik.’’

‘Vermoeidheid kan een enorme impact hebben op je kwaliteit van leven’

Dan kijkt ze even bedachtzaam voor zich uit. ’’Als er een kans was geweest dat Leah later ook last krijgt van vermoeidheid en botontkalking, dan had ik er lang over nagedacht om zwanger te worden. Ik weet niet of ik dat haar aan had willen doen. Met mij gaat het goed. Maar vermoeidheid en botontkalking kunnen een enorme impact hebben op je kwaliteit van leven.’’

Gelukkig wist haar endocrinoloog Marleen tijdens een gesprek hierover snel gerust te stellen. ’’Hij kon me niet vertellen welke kans Leah heeft op groeihormoontekort. Maar als ze het heeft en vroeg start met een behandeling, kan ze er volgens hem gezond 110 mee worden. Dat is een fijn idee.’’