Pannenkoeken bakken op ruime afstand

Soepel laat Priscilla de pannenkoek in haar pan een hoge salto maken om hem vervolgens zonder brokken op te vangen. De Pfizermedewerker heeft de smaak te pakken tijdens het pannenkoekenbakken voor de bewoners van woonzorgcentrum Laurens Antonius Binnenweg. ’’Het is leuk om te doen voor de mensen hier en ik bak ze normaal ook graag. De kinderen zijn er gek op,’’ vertelt ze terwijl ze alweer een nieuwe laag beslag door de pan laat rollen.

’’Wat gaat het enorm snel,’’ zegt ze ietwat verbaasd als ze een paar uur later de derde stapel van 18 goudbruine baksels af heeft. Een medewerker van het woonzorgcentrum snelt toe om de stapel in ontvangst te nemen en rond te brengen.

Priscilla en andere Pfizercollega’s doen regelmatig vrijwilligerswerk onder werktijd via vrijwilligersorganisatie NLCares. De ene keer maken ze een gelukswandeling met ouderen, een andere keer gaan ze bowlen met daklozen en dan weer tuinieren bij een wooncomplex voor mensen met een verstandelijke beperking. Maar vandaag gaat alles een beetje anders dan anders, vanwege de coronacrisis.

Maanden op slot

Het woonzorgcentrum waar zowel oudere als jongere mensen met dementie wonen en andere ouderen revalideren, zat tijdens de coronacrisis maanden op slot. Bewoners konden hun partners, kinderen, kleinkinderen en andere naasten alleen zien en spreken via een babyfoon en een plastic wand in een speciale tent bij de voordeur. Of naar elkaar zwaaien via het raam. ’’Het was een heftige periode,’’ vertelt activiteitenbegeleidster Esther, die dit jaar haar koperen jubileum (12,5 jaar!) bij Laurens Antonius Binnenweg viert. ’’En al helemaal voor de jongere bewoners die hun kinderen en partners vijf maanden moesten missen en andersom. Sommige bewoners zijn door hun dementie vergeten dat ze in quarantaine zaten. Maar anderen zag je echt achteruitgaan.’’

Sinds een aantal weken mogen de bewoners weer bezoek ontvangen en nu zou het weer mogelijk zijn om hen bij het pannenkoeken bakken te betrekken. Maar helaas is het coronavirus weer opgelaaid in Rotterdam en dus zijn de veiligheidsmaatregels aangehaald.

Bezoek van familie blijft welkom, maar in het woonzorgcentrum zelf moet iedereen een mondkapje dragen. De Pfizercollega’s vertonen hun bakkunsten daarom in de binnentuin. Daar staan op een rij, ruim uit elkaar, vijf tafels met gasstellen en tien pannen.

De binnentuin is versierd met vrolijk gekleurde vlaggetjes en uit een luidspreker klinken nummers van Rick Ashley tot A-ha, steeds een tandje harder. Zodat de bewoners op afstand, vanachter het raam van hun woonverdieping toch iets mee krijgen van het pannenkoekenfeest.

‘Niet erg als er wat mislukken, we moeten ze zelf natuurlijk wel proeven’

Mandy en Flo geven de bakkers een korte instructie over hoe de campinggastelletjes werken. ’’Het is niet erg als er wat pannenkoeken mislukken, we moeten ze zelf natuurlijk wel proeven’’, grapt ze.

Priscilla, Diana, Auke, Annemiek en Annemarie bakken alsof hun leven er vanaf hangt. Algauw met twee pannen tegelijk. Hun opdracht is om er 191 af te leveren, genoeg voor alle bewoners in het huis.

Maar het zijn er binnen een paar uur tijd algauw 400. De één is erg bedreven, zoals Annemarie die net als Priscilla ook in mum van tijd een enorme stapel heeft afgeleverd. Terwijl een ander zoals Auke minder op heeft met het pannenkoekenbakken. ’’Mijn vriendin bakt ze altijd,’’ zegt hij lachend.

De grootste lol

Toch hebben ze allemaal de grootste lol. Voor de Pfizermedewerkers geeft het niet alleen veel voldoening om voor de bewoners van het woonzorgcentrum een lekkere maaltijd te bereiden. Het is ook voor het eerst sinds maanden dat ze elkaar weer live zien.

’’Ik was pas voor het eerst weer op kantoor,’’ vertelt Auke. ’’In principe werken wij nog steeds thuis. Alleen als er een reden is om op kantoor te komen, kun je je inschrijven en naar Capelle komen. Het was dan ook uitgestorven en je moest een heel parcours met pijlen afleggen om bij de koffieautomaat te komen. Dan je handen ontsmetten, koffie pakken en het apparaat schoonmaken. Een heel gedoe...’’

Zijn collega’s delen zijn gevoel, zo vertellen ze stuk voor stuk. ’’Het is fijn om elkaar nu eindelijk weer in levenden lijve te zien in plaats via beeldbellen of de telefoon,’’ vervolgt Auke. ’’Ook is het geweldig om iets leuks samen te doen en dat buiten in het zonnetje. Wat wil je nog meer?’’

‘Jullie verdienen echt een lintje’

Als er meer dan genoeg pannenkoeken zijn gebakken voor alle afdelingen, volgen er nog een stuk of wat voor de zorgmedewerkers. Flo en Mandy zorgen ervoor dat ook zij even gaan zitten om hun pannenkoeken zittend op te eten en er zo écht van te genieten. In plaats van ze staand te verorberen, zoals ze normaal zouden doen. Esther lacht uitbundig als ook zij wordt gemaand om te gaan zitten. ’’Normaal gaan we alsmaar door. Ik begin ’s ochtends vroeg en ben dan aan één stuk door bezig. De dagen vliegen voorbij.’’ Pfizercollega Annemiek vertelt Esther hoeveel respect ze heeft voor zorgmedewerkers zoals zij. Er is door Pfizer4all een wereld voor haar opengegaan. ’’Ik kwam voordat ik meedeed aan Pfizer4all nooit in woonzorgcentra. En als ik zie wat jullie allemaal doen voor de mensen die hier wonen … Jullie verdienen echt een lintje.’’

De lach op Esthers gezicht wordt nog een stukje breder. ’’Ik bedenk altijd maar tijdens mijn werk hoe ik zelf behandeld zou willen worden als ik een oudere zou zijn. Dit is ook niet alleen mijn werk maar mijn passie. Ik heb echt het mooiste beroep ter wereld.’’

‘Als activiteitenbegeleider vind ik het mooi dat ik mensen geluksmomenten kan bezorgen in hun leven.’

Ze geeft op haar beurt een mooi compliment aan de Pfizercollega’s. ’’Onze bewoners zijn enorm blij met de pannenkoeken. Op de afdeling voor jong dementerenden bewaren ze de pannenkoeken expres voor vanavond. Om ze lekker bij de koffie te eten met fruit en slagroom. Als activiteitenbegeleider vind ik het mooi dat ik mensen geluksmomenten kan bezorgen in hun leven. Dat hebben jullie vandaag ook gedaan.’’