Het topsportjaar van rolstoeltafeltennisser Gerald van Grunsven

De Brabander met hemofilie is keihard aan het trainen om mee te mogen doen aan de Paralympics. Hij staat op het punt om naar Thailand te vertrekken. Voor een toernooi, de laatste mogelijkheid dit jaar om punten voor de wereldranglijst te halen. Zijn vrouw gaat dit keer mee. ’’We vieren samen kerst in Bangkok.’’

Het is zijn zevende toernooi dit jaar. ‘’Ik heb gespeeld in Italië, Slowakije, Slovenië, China, twee keer in Spanje in Barcelona en Almería’’, somt hij op.
 

Brons en zilver

Zijn mooiste toernooi van dit jaar was dat in Barcelona. ’’Toen ging mijn vrouw ook mee’’, grapt Gerald. ‘’Nee, ik heb goed gespeeld: ik haalde brons bij het enkel en zilver in teamverband. En heb redelijk wat punten gehaald tegen hogergeplaatste spelers. Maar zat ook mentaal goed in mijn vel.’’

Dat vindt hij zelf zijn belangrijkste prestatie van het afgelopen jaar: zijn groei op mentaal vlak. Afgelopen voorjaar merkte hij dat het hem tijdens wedstrijden niet altijd lukte om zich optimaal te focussen op zijn spel.

Terwijl focus en opperste concentratie enorm belangrijk zijn bij tafeltennis en algauw het verschil maken tussen winst en verlies.

’’Ik speelde twee toernooien vlak achter elkaar, in Slowakije en Slovenië, en had daar veel van verwacht. Maar het kwam er niet uit.’’

Pas de laatste wedstrijden van het toernooi in Slovenië raakte hij weer in balans, en begon hij wedstrijden te winnen. ’’Ik zat mentaal in cirkel zes weet ik nu.’’ Dat is een systeem dat in de sport veel wordt gebruikt, legt Gerald uit. ’’Je vraagt je dan tijdens een toernooi af ‘wat doe ik hier eigenlijk’. Terwijl je in cirkel één moet blijven: de cirkel van ‘ik en mijn taak’ en ‘zó ga ik mijn doel bereiken’. Als je daar uitraakt, moet je weer terug zien te komen.’’
 

Teveel aan het ‘malen’

Bondscoach Lumen Dekker zag ook dat Gerald tijdens wedstrijden te veel aan het ‘malen’ was en de lifestylecoach die hem op sportcentrum Papendal begeleidt, constateerde dat Gerald te veel aan het denken in plaats van lekker geconcentreerd aan het tafeltennissen was.
 

Sessies bij een sportpsycholoog

Zij zorgden ervoor dat hij sessies kreeg bij een sportpsycholoog. Die kreeg hem mentaal gezien goed op de rit, vindt de rolstoeltafeltennisspeler zelf. ’’Eerder was ik sneller geïrriteerd, soms om niets. Nu heb ik handvatten gekregen om relaxed te blijven. Natuurlijk kan het nog wel eens misgaan. Maar dat is wel het allerbelangrijkste dat ik dit jaar gewonnen heb: mentale rust.’’

Wat hij leerde, past hij toe op allerlei fronten. ‘’In mijn trainingen, tijdens wedstrijden, maar ook in mijn sociale leven. Het komt bij zoveel dingen kijken.’’

Gerald geeft het voorbeeld van de file waar hij een paar dagen geleden in stond en die zorgde dat zijn dagelijkse ritje naar sportcentrum Papendal geen half uur duurde, maar ruim twee uur. ‘’Er was een vrachtwagen gekanteld.’’

Eerder had hij zichzelf opgevreten in de auto en zou hij geïrriteerd zijn aangekomen en dat ook nog zijn geweest tijdens de training. ’’Nu kwam ik rustig aan, heb ik toch nog een uur lekker getraind en er zo het beste van gemaakt. Achteraf had ik een heel goed gevoel’’

Meer wedstrijdervaring opdoen

Daarom gaat Gerald komend jaar veel toernooien spelen, van Italië tot Japan. Ook wil hij weer op trainingsstage in het buitenland. ‘’Ik speel mee in een Duitse competitie - de sterkste van de wereld - en bij mijn eigen vereniging TTV Herpen.’’ Verder wil hij met regelmaat trainen in Duitsland en België met andere toppers in een rolstoel. Allemaal om meer speelervaring op te doen.

’’Maar nu eerst naar Thailand.’’ In Thailand gaat hij proberen om zo ‘gedachtenloos’ en zo optimistisch mogelijk achter de tafeltennistafel plaats te nemen.

Naast de sessies met de psycholoog is hij geholpen door een artikel dat hij las over Sébastian Bellin: voormalig professioneel basketballer en slachtoffer van de bomaanslag op vliegveld Zaventem.

Bellin werd op sterven na dood naar buiten gesleurd door een politieagent. Eén van zijn benen was verbrijzeld en hoefde ternauwernood niet te worden geamputeerd.

De sportman besloot niet bij de pakken neer te zitten, maar te gaan trainen voor de marathon in Brussel. ‘’Ik vind het mooie aan zijn verhaal dat hij niet meer leeft met angst. Hij was zo dichtbij de dood. Dat hij alles wat daarna kwam, beleeft vanuit positivisme en optimisme. Dat probeer ik nu ook te doen…Ook als een toernooi niet goed verloopt, kun je denken ‘ik ben toch mooi hier’ en respect voor je tegenstander hebben. Kortom, ik probeer mezelf in te prenten ‘maak je niet zo druk, doe gewoon je ding én geniet ervan’.’’